ճայթել
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [t͡ʃɑjˈtʰɛl]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ ճայ•թել
Բայ
- ճայթյուն արձակել
- ուժգին ձայն, աղմուկ բարձրացնել (փխբ․)
- պայթել, տրաքվել, խորապես հուզվել, ալեկոծվել (զայրույթից, նախանձից, չարությունից) (փխբ․)
- ճայթյունի ազդեդությամբ պայթել (մսնգ․)
- պատռվելով բացվել (փխբ․)
- բուռն կերպով սկսվել, տեղի ունենալ ◆ խռովություն ճայթեց (փխբ․)
Հոմանիշներ խմբագրել
Արտահայտություններ խմբագրել
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Ստուգաբանություն խմբագրել
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։