պատվավոր
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [pɑtvɑˈvɔɾ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ պատուաւոր
վանկեր՝ պատ•վա•վոր
Ստուգաբանություն խմբագրել
Ածական
- պատիվ՝ հարգանք ունեցող՝ վայելող, պատվական ◆ Պատվավոր մարդ՝ ծերունի։
- որոշ կարգ վաստակների՝ ծառայությունների համար որպես պատիվ տրվող՝ մատուցվող՝ տրամադրվող ◆ Պատվավոր կոչում։
- իբրև պատվի արտահայտության եղանակ՝ միջոց ծառայող ◆ Պատվավոր կեցվածք։
- ի նշան պատվի ընտրվող ◆ Պատվավոր անդամ՝ նախագահ՝ նախագահություն։
- պատիվ բերող, պատվաբեր ◆ Պատվավոր գործ՝ հանձնարարություն։
- (փխբ․) սրբազան, նվիրական ◆ Պիտի ճանապարհ ցույց տաք մեր պատվավոր պարտքը կատարել կարողանալու համար։ (Մուրացան)
- (փխբ․) հանդիսավոր, տոնական, շքեղ ◆ Պատվավոր զգեստավորություն։
Հոմանիշներ խմբագրել
- պատվական, պատվարժան, հարգարժան, պատվելի, հարգելի, արժանապատիվ, մեծապատիվ, մեծարգո, մեծահարգ, արգո, հարգո, պատվակիր, պատվակալ, (արևմտհ․) բազմամեծար, բազմապատիվ, սիրելի, (հզվդ․)՝ հոգնապատիվ, ճոխապատիվ, հոգնամեծար
- պատվաբեր
- տե՛ս սրբազան
- տե՛ս հանդիսավոր
- տե՛ս պարկեշտ
- տե՛ս պատվասեր
Արտահայտություններ խմբագրել
- պատվավոր պահակ - տե՛ս պատվո պահակ
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ խմբագրել
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։