Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ տի•րու•հի 

Ստուգաբանություն

խմբագրել

տեր + -ուհի

Գոյական

  1. իշխող՝ տիրող կին, իշխանուհի, թագուհի ◆ Ու լի դառնությամբ հարցնում է նա Դալուկ մարմարիոն, Թըմկա տիրուհուն. -Պատասխան տու՛ր ինձ, մատնիչ սևաչյա, Մի՞թե Թաթուլը քաջ չէր ու սիրուն։ Հովհաննես Թումանյան
  2. մեկի՝ մի բանի վրա մեծ ազդեցություն ունեցող կին, մեկի հիացմունքի՝ պաշտամունքի առարկա հանդիսացող կին ◆ Երազներիս մշտական տիրուհին ես պաշտելի։ Հովհաննես Հովհաննիսյան
  3. որևէ բանի սեփականատեր կին ◆ Այդպես էր այդ պանդոկը, և նրա նշանավոր տիրուհին, որի ներքնահարկը Մայր ճեմարանի անհրաժեշտ մասն էր։ (Ակսել Բակունց)
  4. տան ավագ կինը, տանտիկին, տանտիրոջ կինը ◆ Հայոց ընտանիքներում դեռ պահպանվել էր վաղեմի սովորությունը, որ տան տիրուհին քորում էր իր սկեսուրի, սկեսրայրի և մինչև անգամ հարգելի հյուրերի մեջքը։ (Րաֆֆի)
  5. կին, ամուսին ◆ Մեծ պարոնը և նրա տիրուհին Թամարին պատահած դժբախտության առաջին օրը, միանգամայն զբաղված լինելով իրենց հիվանդով, բոլորովին մոռացել էին նրա ազատչին։ (Րաֆֆի)
  6. տերտերակին, երեցկին ◆ Ու սարսափած՝ ապուշ կտրած՝ դողաց ձայնը տերտերի՝- «Մեղա՜ աստծու, ա՛յ տիրուհի, էդ ո՞րտեղ ես, դուրս արի»։ (Ավետիք Իսահակյան)
  7. տան իշխանավոր կինը ծառաների համեմատությամբ, ծառաներ՝ ստրուկներ ունեցող կին
  8. (նորբ․) որևէ բանի տիրություն անող կին, կոլտնտեսուհի՝ բանվորուհի և այլն, որը պատասխանատու է մի բանի սարքինության՝ խնամքի՝ մշակության համար
  9. տե՛ս տիրուհնի ◆ Դա մեր վանական աբեղաների հնարած մի գործիք է, որ կոչվում է «տիրուհի», հենց այդ անվան մեջ է նրա նշանակությունը, որովհետև կատարում է նույն ծառայությունը, ինչ որ տան տիրուհին կատարում է ընտանիքի մեջ։ (Րաֆֆի)

Հոմանիշներ

խմբագրել
  1. թագուհի, իշխանուհի, տիրակալուհի, դշխուհի, դշխո
  2. դիցուհի, դիցանու(յ)շ
  3. տանտիկին, տանտիրուհի, տիկին, տնակառավարչուհի, (գվռ․)՝ պետուկ, աղջիկպարոն, գլուխ կնիկ
  4. տե՛ս կին
  5. տե՛ս տիկին
  6. տե՛ս տերտերակին

Արտահայտություններ

խմբագրել

Աղբյուրներ

խմբագրել