փառավոր
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [pʰɑrɑˈvɔɾ]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ փառաւոր
վանկեր՝ փա•ռա•վոր
Ստուգաբանություն
խմբագրելԱծական
- փառքի՝ փառաբանության արժանի, գովելի, նշանավոր, փառահեղ ◆ Փառավոր հաղթանակ՝ սխրագործություն։
- շքեղ, պերճաշուք, հոյակապ ◆ Փառավոր կահավորանք։
- հանդիսավոր, մեծաշուք, պանծալի ◆ Փառավոր տոնակատարություն՝ հանդես։
- շատ գեղեցիկ՝ լավ, բացառապես դրական ◆ Փառավոր կյանք՝ աշխատանք։
- ճոխ, փարթամ ◆ Եկան էս փառավոր միրքիս ծերը կտրեցին թողին։ Հովհաննես Թումանյան
- նշանավոր, հռչակված, մեծահռչակ, անվանի ◆ Փառավոր գիտնականի հոբելյանին մասնակցում էին երկրի նշանավոր մարդիկ։
- ճոխ, հարուստ (ապրուստի՝ հացկերույթների՝ հյուրասիրությունների և այլնի մասին)
- ընտիր ◆ Փառավոր նժույգ։
- (փխբ․) պայծառ, երջանիկ, երջանկաբեր։ ◆ Մոտ է, մոտ է արդեն փառավոր այն օրը։ Եղիշե Չարենց
Հոմանիշներ
խմբագրել- մեծափառ, բարձրափառ, պանծալի, փառաշատ, մեծապանծ, գովելի, (բնստ․) փառաճաճանչ, փառանցափառ, բազմափառ
- հանդիսավոր, մեծաշուք, փառաշուք, պերճաշուք, վսեմաշուք, փառահեղ
- շքեղ, հոյակապ, գեղեցիկ, փարթամ, գեղապանծ
- փայլուն, մեծ
- տե՛ս հռչակավոր, նշանավոր
- ճոխ, պերճ, հարուստ, բարեկեցիկ
- տե՛ս պայծառ, երջանիկ
Արտահայտություններ
խմբագրել| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։