հնչյուն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [hnt͡ʃʰjun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝ հնչիւն
վանկեր՝ հ(ը)նչ•յուն
Ստուգաբանություն
խմբագրելԳրաբարից։
Գոյական
- ձայն
- տևական կամ կրկնվող ձայնի առանձին տարրերը՝ հատվածները
- (լեզվբ․) մարդկային լեզվի անբաժանելի և նվազագույն հողաբաշխ տարր
- (սխ․) տե՛ս հնչուն
- (լեզվբ․) հնչյունական շղթայի որակապես անբաժանելի նյութական նվազագույն միավորները
Հոմանիշներ
խմբագրել- տե՛ս ձայն
- (փխբ․) հնչույթ, ձայն (հնց․)
- ձայն, տառ հնչումն
Արտահայտություններ
խմբագրելԹարգմանություններ | |
|
Աղբյուրներ
խմբագրել- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
- Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։
- Կ․Ե․ Մելիք-Վրթանեսյան, Մ․ Ա․ Տոնյան, Երաժշտական բացատրական բառարան, Երևան, «Խորհրդային գրող», 1989 — 270 էջ։