Հայերեն աղվես (աղուէս<աղուես) ձևը ծագում է հնագույն * աղուվես ձևից և ավանդված է հնդևրոպական նախալեզվի alōpek'u- ձևից։ Հայերեն ձևը չի կարող փոխառված լինել իրանականից՝ r բաղաձայնի պատճառով։
Բնիկ հայերեն բառ, ցեղակիցներն են սանսկրիտ՝ लोमशा lōpācá, հինդուստանի لومر::ى lomṙi, զանդկերեն՝ urupi->, պահլավերեն՝ rōpās, պարսկերեն՝ رودِاه rūbāh, փարսի rūwās, բելուճերեն՝ rōp'ask, օսսմաներեն՝ robas, rūbas, rūwas, քրդերեն՝ rūwī, revī, հունարեն՝ ἀλώπηξ, ռուսերեն՝ лиса, լատիներեն՝ vulpes, հին լատիներեն՝ voples և այլն։ Արիական բառերը ծագում են * laupēk'o- նախաձևից։
Գոյական
(աշխգր․)շնազգիների ընտանիքին պատկանող՝ երկար ու բրդոտ պոչով և սուր դնչով գիշատիչ կաթնասուն
Մալաթիա՝ շների ընտանիքին պատկանող՝ երկար ու բրդոտ պոչով ու սուր դնչով գիշատիչ կաթնասուն ◆ Մին էլ տեսնեմ մի քանի քայլ հեռու մի թուխ թավամազ աղվես, մի չամի ծառի տակ մտած՝ քիթը վեր է քաշել ու օդի մեջ հոտոտում է։Հովհաննես Թումանյան
Արարատյան՝ աղվեսի մորթի, աղվեսենի ◆ Աղջի ջան, վախենաս ոչ, շունը վզիդ աղվեսի վրա է չարացել։(Աթաբեկ Խնկոյան)◆ Մարանի հարսի ճտին աղվես ա քցած։
(փխբ․) խաբեբա, խորամանկ՝ նենգադավ մարդ ◆ Դառնացավ ծերուկը։ Բազում խճճված ցանցերից, խարդախ թակարդներից ճարպկորեն դուրս պրծած աղվեսը գլուխը կախեց։Դերենիկ Դեմիրճյան◆ Սեփանը շատ աղվեսն ա։
(բրբ․) հարսանիքի ժամանակ հարսի կամ փեսայի տունը հարսնիքավորների գալն ավետող անձ
Արարատյան, Սեբաստիա, Վան՝ փայտ, որն օգտագործվում է սայլի մի մասը մյուսին կապելու նամար ◆ Սելի աղվեսը կոտրվել ա։ Սահակ Ամատունի
Ղազախ՝ կտրիճ հեծյալ, որ օտար գյուղից հարս բերելիս՝ իրենց գյուղին մոտենալիս կազմակերպված ձիարշավի մեջ հաղթող է դուրս գալիս և մի քանի անգամ արշավում է հարսի առաջ
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։
Գրգեարյան Հ․Ղ․, Հարությունյան Ն․Մ․, Տնտեսական աշխարհագրության տեղեկատու բառարան (խմբ. Ավագյան Գ․Ե․), Երևան, ««Լույս» հրատարակչություն», 1982 — 408 էջ։