Հայերեն

«լուռ» ժեստը հայերեն ժեստերի լեզվով

Դասական ուղղագրութեամբ՝ լուռ

վանկեր՝ լուռ 

Ստուգաբանություն խմբագրել

Բնիկ հնդեվրոպական՝ *k՛lus-ri-՝ *k՛leu- «լսել» արմատից՝ «լսող-լուռ» զարգացմամբ. հմմտ. հին իսլանդերեն hijōt «ունկնդրում, հանդարտություն, լռություն»։

Ածական

  1. անխոս կերպով, առանց ձայն հանելու ◆ Երիտասարդները լուռ իրար նայեցին։ Դերենիկ Դեմիրճյան
  2. շատ չխոսող, լռակյաց ◆ Լուռ ու հանգիստ մարդ է։
  3. լռությամբ պարուրված, անաղմուկ, ուր` երբ լռություն է տիրում ◆ Լուռ, մարմարակերտ դամբանին խորեն հանճարի աչքերն անքույթ կը նային։ (Միսաք Մեծարենց) ◆ Եվ երբ երեկոյան հանդարտիկ ու լուռ սարերից իջնում խավարն է պատում նրա բայաթին ողբում է տխուր։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Դու ապրում ես լուռ ափերում այն մենավոր։ (Ավետիք Իսահակյան)
  4. (փխբ․) չդրսևորվող, արտաքուստ չարտահայտվող, խաղաղ ◆ Լուռ վիշտը կրծում է նրա սիրտը։ ◆ Նշենին … ժպտում էր լուռ արբունքի դողից։ Վահագն Դավթյան
  5. (փխբ․) անշարժ, անշշուկ ◆ Ծառերը կանգնած են լուռ:
  6. խոսքով չարտահայտվող, առանց ասելու հասկացվող` իմացվող` կատարվող ◆ Լուռ պայքարը շարունակվում էր։
  7. անտրտունջ, անմռունչ ◆ Նա լուռ ստանում էր ամեն վիրավորանք ու նեղություն։

Հոմանիշներ խմբագրել

  1. անձայն, անխոս, անխոսք, անշշուկ, անշշունջ անաղմուկ, անբառ, անբարբառ, լռելյայն, անճառ (բնստ․), լռակյաց, լռիկ, լռին, լռամած, անմարդաձայն, լռավետ, գլխիկոր (փխբ․), (ժղ․)` լռին, սուսուփուս, լուռումունջ, լուռ-մունջ, լուռ-լուռ, լուռ-մուռ, լեզուն առամների տակ, (գվռ․) լռիկ-մնջիկ, սուսիկ-փուսիկ, լուռ ու մուռ
  2. անմռունչ, անտրտունջ

Արտահայտություններ խմբագրել

  1. լուռ մնալ` կենալ
    1. չխոսել, չաղմկել ◆ Լուռ լացեք այնտեղ, - հրամայական շեշտով գոչեց մի սեպուհ։ Դերենիկ Դեմիրճյան ◆ Լուռ մնա, ինչ ես այդքան խոսում։
    2. լաց չլինել ◆ Լուռ կաց, ինչ ես լալիս Հովհաննես Թումանյան
    3. գաղտնիքը պահել, ոչ ոքի չհայտնել
    4. համբերել, հանդուրժել
Թարգմանություններ խմբագրել

Աղբյուրներ խմբագրել